Rozdział 1 Część 2

-No dobrze, ja muszę już iść. - powiedział Anioł.

-Naprawdę ? - zaczęłam strasznie żałosnym tonem, tak jakby ktoś mi powiedział że przegapiłam największą okazję swojego życia. Szybko więc kaszlnęłam i powtórzyłam – Naprawę? Och, cóż ja też się muszę już zbierać. - wstałam szybko i złapałam za walizkę. - No to do zobaczenia JiWon. Dzięki za pomoc. - na koniec uśmiechnęłam się i odwróciłam w stronę „nigdzie” bo przecież nie wiedziałam gdzie mam iść.

-Hej Ha Ni! - zaczepił mnie nagle pan anioł.
-Hmm ? - odwróciłam się niby od niechcenia.
-Wzięłaś moją walizkę – uśmiechną się wesoło.

-Myślę że w tym momencie moja twarz zrobiła się z de czka czerwona. Nie jestem tego pewna -.-

-Oh, przepraszam ! - odstawiłam jego walizkę i wzięłam swoją – Nadal trochę szumi mi w głowie – wytłumaczyłam szybko. - A więc do zobaczenia kiedyś. - zmieszana uśmiechnęłam się i szybko odwróciłam.

-A może potrzebujesz żeby cię gdzieś zawieść? Wiesz nigdy nie wiadomo może zasłabniesz w trakcie drogi? Będę czuł się z tym bardzo źle jeśli nie będę wiedział czy bezpiecznie dotarłaś do domu – powiedział zatroskany.
-Ale ...- zaczęłam przełykając ślinę.
-Spokojnie nie martw się. Zawiozę cię dokładnie gdzie sobie życzysz. I dzięki temu, będę spokojnie spał nie martwiąc się o ciebie. - matko ten chłopak strasznie dużo się uśmiechał. Jak na tak krótki czas naszej znajomości, był strasznie śmiały. „HaNi ja cię zawiozę, będę spokojnie spał jak będę wiedział że żyjesz. Blabla bla bla”

-Nie wszystko jest ok. - zaczęłam, ale on wziął mnie pod rękę.

-Spokojnie to nie będzie problem... - zaczął, popychając mnie lekko w stronę drzwi.

Nagle poczułam że moja ręka się uwalnia z jego anielskiego dotyku. Ktoś odrywa go ode mnie.

-Hej! Powiedziała, że sobie poradzi. - powiedział jakiś inny głos.

Odwróciłam się w jego stronę. Wydał mi się znajomy, a jednak nie rozpoznałam go póki znów się nie odezwał.

-Może przestałbyś już zaczepiać zboczeńcu moją siostrę?
-Łukasz uspokój się to nie tak... - zaczęłam.
-To twój oppa Hani ? - popatrzył na mnie JiWon.
-Nie, nie... - zaczęłam.
-Tak! - wtrącił się mój brat.
-Ona mówi że nie! - JiWon odsuną mnie sprawnym ruchem jednej ręki za siebie, tak że teraz stał pomiędzy mną a Łukaszem zasłaniając mnie przed nim.
-Nie to nie tak... - znowu próbowałam coś powiedzieć.
-Ej gdzie z tymi łapami. - rzucił się do niego mój brat.
-Do jasnej cholery uspokójcie się! To nie jest mój oppa !- krzyknęłam tak że oboje od razu stanęli do pionu- Łukasz to mój brat - powiedziałam w stronę JiWona.
-Hanka to właśnie znaczy oppa po koreańsku – powiedział do mnie po polsku Łukasz łapiąc się za głowę. - Kurcze nie mam już siły – westchną - idę po samochód, spotkamy się przed wejściem. - i poszedł sobie zostawiając mnie z JiWonem.

Gdy odszedł nastąpiła niezręczna cisza.

-No dobra to jest mój oppa. - powiedziałam po angielsku do anioła. - Teraz myślę, że muszę za nim pójść, przepraszam, że nie zrozumiałam i narobiłam tobie kłopotu . Do zobaczenia.

-Hani! - zatrzymał mnie łapiąc za rękaw. - Zobaczymy się jeszcze?

-Nie wiem JiWon – uśmiechnęłam się. Byłam trochę zmieszana, wyglądało na to że mu się podobam?

Odeszłam szybko.

W jednej chwili ten chłopak był dla mnie nieziemsko przystojny, potem pomógł mi, następnie irytuje mnie namolnością i tym że się o mnie martwi? A teraz co? A teraz mówię mu że nie wiem czy się spotkamy. ?

Matko jak ja nienawidzę zmiany klimatu.