Rozdział 4 cz 2

 -Hannah ! To ty! Nie wierzę! - patrzył na mnie z uśmiechem od ucha do ucha.

Uśmiechnęłam się do niego – Dawno się nie widzieliśmy. - próbowałam zażartować, naprawdę kiepsko mi to wyszło, ale JiWon i tak się zaśmiał.

-Wsiadaj, zabiorę cię w fajne miejsce. - powiedział zachęcającym mnie ręką do wejścia.

Musiałam się chwilę zastanowić, ledwo go znam, nie powinnam wsiadać do samochodu jakiegoś obcego gościa. No może nie był taki obcy, w sumie wyglądał też na niegroźnego.

Kurczę, tacy zwykle okazują się być mordercami. Weźmy też pod uwagę fakt że raz mi pomógł.

-Hannah? Nie daj się prosić. - nieeee nie złapiesz mnie na proszące oczka - Wsiadaj! - uśmiechnął się uroczo. Co robi co robić ?

„Przepraszam mamo” - pomyślałam wsiadając do samochodu. -”za to jaka się staje przy uroczych chłopakach.”

Weszłam, zamknęłam drzwi. JiWon pochylił się nade mną. Centymetry dzieliły nasze twarze od siebie. Nieeee... Jest za wcześnie by mnie pocałował. A może?

Nagle jego ręka powędrowała w górę. Co on miał zamiar zrobić? Ze strachu przymrużyłam oczy. Bądź co bądź byłam dziewczyną z zasadami. Całowanie następuje po tym jak stwierdzamy wspólnie że jesteśmy w tzw. związku. Może w Korei robi się to szybciej? Boże co robić! ?

Zacisnęłam oczy. Poczułam jego rękę sunącą w dół
I te wszystkie „nieczyste” myśli przerwał nagle tak dobrze wszystkim znany 'klik' zapinanego pasa.

Maatko, a już miałam nadzieję...

Otworzyłam szeroko oczy.

-Pasy trzeba zapinać – obdarzył mnie uroczym uśmiechem.

-Aaaa, racja... - powiedziałam zaskoczona.

Gdy wkładał kluczyki do stacyjki, rozejrzałam się troszkę po samochodzie.

Miał bardzo ładny wóz. Widać było że był nowy. Czarny lakier z wierzchu, w środku biała tapicerka. I mój fotel był taki wygodny, miałam też dużo miejsca by wyciągnąć nogi, co nie zdarzało się w naszym oplu. Mam na myśli ten którym jeździł mój papa w Polandii, czyli samochód który w tej chwili był zupełnie nie ważny.

-Jak ci się podoba Korea? - zagadną od razu jak ruszyliśmy. - Jesteś tu pierwszy raz ?

-Yhym -zaczęłam mało inteligentnie - nigdy wcześniej nie byłam poza granicami państwa- pomijając wycieczkę klasową na Litwę dodałam w myślach. -Nie pomyślałabym że będę mieszkać aż w Korei.

-Co ci się najbardziej podoba? - zapytał. Widać było że lubi konkretne odpowiedzi bo pytał bardzo szybko.

-Jest tu tak czysto, wszystko zdaje się mieć swoje miejsce.

-Masz rację – patrzył prosto na drogę i cały czas się uśmiechał. Czy on wybielał zęby? - Korea Południowa jest bardzo poukładana. - skręcaliśmy właśnie w prawo, a ja nie mogłam oderwać oczu od jego białych siekaczy. – Mało o tobie wiem. - oho, zarzucił nowy temat, spojrzał na mnie „kątem oka” więc odwróciłam szybko wzrok udając, że patrzę na to co się dzieje za oknem – Skąd jesteś?

-Z Polski. - odpowiedziałam.

-Gdzie to leży ? - właśnie samochód zatrzymał się na czerwonym świetle, więc JiWon korzystaj ac z okazji przez chwilę na mnie patrzył.

Nie wiesz gdzie leży Polska ? Hmpf... typowe...

-W Europie.

-Aha chyba już wiem. Czy to obok Niemiec ?

-Tak, graniczymy z nimi.

-O teraz pamiętam ! - był chyba zadowolony z siebie że skojarzył fakty bo zaczą się szczerzyć znowu ukazując zęby żywcem wyjęte z reklamy jakiejś drogiej pasty do zębów. - Byłem tam kiedyś. Wy robicie 'pierogi', prawda?– słowo pierogi wypowiedział po polsku z dziwnym akcentem.

-Tak – zaśmiałam się .

-Wy chyba również macie pierogi. - dodałam przypominając sobie tą informacje, trochę czytałam o tym przed wyjazdem. Jestem żarłokiem więc musiałam wiedzieć czy będę mogła się tu najeść, nie mogłabym znieść tylko ryżu. Tak tak stereotypy.

-Mówisz o mandu? A co jadłaś je kiedyś? - zapytał ruszając przy okazji samochód bo pojawiło się zielone światło.

-Nie, jestem tu dopiero jeden dzień. - zaznaczyłam.

-Nawet już nie pamiętam kiedy je ostatnio jadłem. - westchną. - Następnym razem zaproszę cię na mandu.

Następnym razem?! - te słowa na pewno zakodowały się w każdej części mojego umysłu.

-Ale jesteś szybki, nawet nie skończyliśmy tego spotkania, a ty już wyskakujesz z następnym. - zagrałam niedostępną czy tylko mi się wydawało?

-Nie chciałem sprawić takiego wrażenia – jego twarz trochę posmutniała. Zasmucony też wyglądał cudownie. Tak przystojnie i słodko zarazem.

Jak prowadził jego twarz wyglądała nadzwyczaj spokojnie. Nie marszczył czoła jak ktoś przed nim nie znał się za dobrze na tym jak prowadzić auto, do tego cały czas był uśmiechnięty jak tylko mnie pytał lub mi odpowiadał. Mogłabym jechać z nim samochodem z Korei do Polski byleby tylko wlepiać gały na jego „prowadzącą twarz”.

-Więc aż tak się gniewasz ? - zapytał.

-Co ? - popatrzyłam zdziwiona.

-Pytałem się przed chwilą czy mi wybaczysz.

-Ale nawet nie ma czego wybaczać. Nie bierz tego tak do siebie. - uśmiechnęłam się – żartowałam.

-Uff. Ulżyło mi. - wypuścił głośno powietrze. - Więc pójdziemy następnym razem na pierogi ?

-Ok – uśmiechnęłam się.

Samochód się zatrzymał.

-Jesteśmy prawie na miejscu, stąd musimy dojść sami. - odpiął pas po czym wysiadł z samochodu.

Odpięłam pas i pociągnęłam za klamkę czując że drzwi same „się ciągną”. Naprawdę nie wiem jak opisać te zjawisko. Wyjaśnienie przyszło szybko. Okazało się że to JiWon otwiera mi drzwi, a już myślałam że jego samochód automatycznie otwiera drzwi na dotyk, wiecie coś jak samochody z filmy science-fiction. Nie każdy musi być super domyślny. Strasznie zdziwiły mnie regulatory temperatury w moim pokoju w domu Łukasza. Zresztą to była dosłownie chwila, nawet nie zauważyłam że podszedł do moich drzwi. (Wampir czy co ?) Wysiadłam na pewno wyglądając jak uśmiechnięty głupek bo rzadko kiedy jakiś chłopak otwierał mi drzwi od auta. Dżizz jaki dżentelmen.

-Na razie pójdziemy chodnikiem w górę. Zresztą . - złapał mnie za rękę – tak mi będzie łatwiej. - uśmiechną się do mnie tak uroczo. Jego oczy zamieniły się w cieniutkie czarne kreseczki.

Miał rację droga pod górkę była trochę męcząca ale myślę że nie o to mu chodziło. Chodnikiem szło jakieś dziesiątki ludzi. Wszyscy tworzyli gęsty tłum i ciężko było się przecisnąć.

Po jakiejś chwili znaleźliśmy się na miejscu. Małej przytulnej kawiarni której pewnie sama bym nie zauważyła bo znajdowała się z tyłu jakiegoś większego budynku a z ulicy wyglądało to raczej jak księgarnia.

Dookoła przy ścianach stały regały z książkami a na środku stoliki, krzesła i kanapy.

JiWon zaprowadził mnie (nadal trzymał mnie za rękę ^-^) w cichy i przyciemniony kąt gdzie stała rogówka i stolik. Na oko widać było że tam najczęściej siadają pary.

-Tu będziemy mieli spokój – powiedział anioł gdy popatrzyłam na niego pytająco.

Zaraz po tym jak usiedliśmy podeszła do nas kelnerka z notesikiem w ręku.

-Jesteś głodna? - zapytał mnie chłopak.

-Nie bardzo, ale z chęcią wypiłabym coś chłodnego.

-Sok? Mrożona herbata ?

-Herbata.

Zaraz po tym JiWon zaćwierkał do niej po koreańsku. Zapewne zamówienie. Ona się ukłoniła i odeszła.

-Podoba ci się ? - zapytał patrząc mi się w oczy.

-Co?

-Miejsce, klimat ?

-Strasznie tu, hmm.... intymnie ? - podniosłam jedną brew do góry czekając na wyjaśnienie.

-Chciałem ci pokazać moje ulubione miejsce. - powiedział odgarniając mi kosmyk włosów za ucho, po czym lekko zjechał ręką po mojej szyi i ją zabrał. Poczułam jak robi mi się gęsia skórka.

Zaśmiałam się głupio spuszczając wzrok. Co się ze mną dzieje?!

Chciałam szybko odwrócić jego uwagę od mojego głupkowatego dziewczyńskiego zachowania.

-Ciągle rozmawiamy o mnie. Może teraz ty odpowiesz na parę moich pytań. - powiedziałam odważnie patrząc mu w oczy.

-Ok – znowu uśmiech.

-Więc czemu byłeś wtedy na lotnisku?

-Mój tata pracuje w Ameryce. W dzień w którym na siebie wpadliśmy był dniem kiedy miałem przewidziany powrót.

-Uczysz się gdzieś? - zadałam od razu kolejne pytanie.

-Tak kończę właśnie liceum. Za kilka miesięcy idę do college'u.

-Więc co chcesz robić w życiu? Masz już ustalone plany?

-Zostanę chirurgiem plastycznym. - odpowiedział z nutką dumy w głosie.

-Serio kręcą cię skalpele, krew i botox ?

Nie zdążył mi odpowiedzieć bo jego uwagę odwróciła kelnerka przynosząca nasze zamówienie.

Mrożoną herbatę i kawę.

-Myślę że będzie ci smakować – powiedział i podał mi mój kubek.

Gdy już wypiliśmy nasze napoje JiWon zamówił kolejne. Rozmowa z nim była naprawdę przyjemna. Miał bardzo dobry akcent gdy mówił po angielsku. Nauczył mnie też kilka zwrotów po koreańsku.

Potem posłuchaliśmy muzyki z jego mp3. Oczywiście koreańskiej, to był mój chyba pierwszy raz gdy słuchałam czegoś tak niezrozumiałego, a jednocześnie przyjemnego dla ucha.

Czas mijał nam bardzo szybko, nie zauważyłam nawet jak zrobiło się już ciemniej za oknem.

Spojrzałam na zegarek.

-Ojej jak późno! - wstałam natychmiastowo.

-Spokojnie odwiozę cię. - powiedział łapiąc mnie za przedramię i lekko sadzając.

-Nie serio, świetnie nam się gada i w ogóle, ale ja muszę już wracać. Mój brat mnie zabije. - powiedziałam spanikowana.

-Możesz już powoli wychodzić, tylko zapłacę. - i odszedł do baru. Ja poszłam tak jak powiedział w stronę wyjścia, za chwilę mnie dogonił i szybkim krokiem poszliśmy w stronę samochodu.

Otworzył mi drzwi po czym poszedł usiąść ze swojej strony. Jak tylko zapięłam pasy samochód ruszył.

-Zaraz będziemy na miejscu, podaj mi tylko adres. - powiedział zwinnie wymijając jakiś samochód.

Adres ? Nie znam adresu. Co zrobić ?

-Zawieź mnie tam skąd mnie zabrałeś – jedynie to było w tej sytuacji jakimś punktem odniesienia.

Nie minęło 3 minuty jak znaleźliśmy w tej okolicy gdzie były małe kawiarenki i butiki które podziwiałam rankiem.

-Dziękuję, było mi naprawdę miło spędzić z tobą czas mam nadzieję że się jeszcze spotkamy. - uśmiechnęłam się.

-Ja również. - odwzajemnił uśmiech.

-No to cześć – powiedziałam odwracając się w stronę drzwi.

Poczułam jak jego ręka chwyta mój nad garstek i całe ciało odwraca się w jego stronę.

Przysuną się do mnie i pocałował mnie w policzek po czym puścił mój nadgarstek.

-No to cześć . - powiedział i ponownie się uśmiechnął.

Wysiadłam z samochodu. Jeszcze gdy odjeżdżał patrzyłam się lekko osłupiona w jego szybę. On machną mi ręką i już go nie było. Złapałam się wtedy za policzek. Naprawdę to zrobił. Pocałował mnie. W policzek !

Gdy już przestałam się do siebie uśmiechać jak jakaś głupia i kręcić się w miejscu z radości. Zaczęłam się zastanawiać jak wrócić do domu.

Dobra teraz powinnam pójść prosto, bo stamtąd zmierzałam tutaj. A teraz w prawo . - Mówiłam sobie w myślach.

No a teraz gdzie ? - pamiętam że tędy biegłam żeby uciec przed kochanym Leo.

Na chwilę musiałam się zatrzymać.

Nie skręciłam przypadkiem w odwrotną stronę?

A może przegapiłam ten zakręt lub jeszcze do niego nie doszłam?

-Wsiadaj. - usłyszałam nagle za sobą.

Odwróciłam się i zobaczyłam za sobą motor, dokładnie czarny skuter. Wiecie taką kosiarkę którą wszyscy z kartą moto-rowerową zrobioną w gimnazjum mogą się wozić.

Nie widziałam tylko twarzy kierowcy ale po chwili poznałam nieśmiertelnik na szyi. Naszyjnik Jake'a.

-Nie lubię cię, dlaczego miałabym wsiadać? - powiedziałam oburzona.

-Twój brat chce dzwonić na policję. RJ, Leo i GeMin poszli szukać cię w okolicy, wyobraź sobie że nawet mi kazali jeździć jak głupi dookoła i cię wypatrywać. - powiedział złośliwie. - Uwierz mi gdyby nie to że zabrali mi telefon w życiu bym się nie ruszył.

-Powiedz mi gdzie mam pójść i możesz mnie tu zostawić. - powiedziałam napuszona.

-Wsiadaj i nie rób problemu.

-Nie. - powiedziałam i odwróciłam się plecami idąc przed siebie.

-Hej TY ! - wrzasną Jake. Chyba zdjął kask bo słyszałam go bardzo wyraźnie, usłyszałam jak biegnie. Nagle chwycił mnie za ramię i odwrócił mnie w swoją stronę. - Nie utrudniaj!

-Nie wsiądę na tą twoją kosiarkę !

-Kosiarkę ?! - warkną oburzony. - Słuchaj, gdyby nie to że zabrali mi komórkę nie byłoby mnie tutaj.

-Mówiłeś . - wcięłam się mu bezczelnie.

-Wszyscy się martwią, a ty masz to tak po prostu w dupie i obściskujesz się z debilami w samochodach. Pozwól że ułatwię sobie zadanie i … - złapał mnie za rękę i poprowadził w stronę skutera.

-Puszczaj słyszysz ?! - próbowałam wyszarpnąć swoją rękę z jego uścisku, na nic moje starania.

Jake pociągnął mnie jeszcze mocniej.

To była dosłownie chwila

Potknął się o kawałek wystającej płyty chodnikowej.

Razem z nim runęłam w dół na beton.

Lądując ustami na jego ustach.

 ----------
Przepraszam was że kazałam wam tak długo czekać, na coś tak krótkiego ;p (No na moim programie do pisania wyszło 3,5 strony. Może takie krótkie to nie jest)
Miałam urodziny w tym tygodniu i zaczęły mi się ferie, trochę byłam rozproszona żeby coś napisać.
 Czekam na szczere opinie :3 ale co do treści, do stylu plz się nie czepiajcie. Nie wiem jak to zmienić :p